Dood doet leven
Een bijzondere mix van turbulentie, leegte, ruimte en rust is al een tijd in mij aanwezig. De ene keer is de turbulentie sterker te voelen, een andere keer de rust, die niet onder de indruk is van alles wat beweegt, alles wat ik in beweging wil zetten en alles wat verandert in mij en om mij heen.
Er verandert veel en continu want verandering is wat we zijn en doen. Een van de veranderingen om mij heen, heeft me kennis laten maken met een deel in mij dat ik nog niet kende. Dat deel liet zich zien toen ik de keuze had te maken om mijn veel te jonge kat (nog geen 8 maanden) te moeten laten inslapen.
Samen met zijn broertje kwamen ze 1 september bij mij. We waren nu met z’n drieën. Twee katertjes en ik. Dat was gezellig, druk, af en toe vermoeiend en altijd leerzaam. Het gekke was dat de komst van deze twee lieve kittens voor mij niet voelde als ‘compleet’, maar ook niet als ‘incompleet', ‘overcompleet’ of wat dan ook.
Ik had me voorgenomen om me niet te veel te hechten aan Zeus en Larsson, want het afscheid dat ik meer dan vijf jaar geleden van mijn hond Morris moest nemen, zit nog steeds wat in mijn lijf. Een bijzondere band stopte destijds abrupt en veel te vroeg.
Nu is ‘niet te veel hechten’ verstandelijk misschien te doen, maar daar houdt het dan ook op. Voor mij althans. Wat een leuke lieve knuffelbare katertjes. En toen… gleden we langzaam en ongemerkt een fase in waarin Larsson ziek bleek te zijn en (lang verhaal kort) niet meer te redden op een dierwaardige manier.
En daar waren ze: allerlei Managers* en Fire Fighters* in mij die op hun manier mij wilden beschermen tegen de pijn van afscheid, tegen de last van het beslissen over leven en dood en noem maar op. Beschermers die spraken in overtuigingen, lichaamssensaties, emoties, mij deden verstarren en in actie lieten komen…. Het hoofd weet, het hart beslist…
En toen gebeurde er iets in mij, ’s avonds nadat ’s middags Larsson in oneindige slaap was gebracht. Ik voelde twee tegenovergestelde sensaties. Ik ervoer gemis maar ook een bijzonder gevoel van ‘nu is het compleet’. Toen ik me daarvan bewust werd, kwam er meteen een deel dat z’n best deed om me hierover schuldig te laten voelen. HEt had een duidelijk oordeel; een zelfcriticus.
Maar ik kon het niet ontkennen wat ik voelde, wat mijn lichaam aangaf en mijn hele 'zijn': er mist iets en nu is het compleet. Terwijl het niet overcompleet voelde toen dat wat miste er nog was: Larsson.
Inmiddels denk ik te weten wat het is. En waarom het niets met het zieke katertje te maken heeft of had. Het alsof de band die ik met mijn hond had, nu is getransformeerd tot de mogelijkheid om net zo’n (maar uiteraard een hele ander) band met Zeus, het ‘overgebleven’ katertje, te gaan krijgen.
Door de dood van Larsson heeft zich iets in mij geopend waarvan ik niet wist dat het zich toch nog (geheel of gedeeltelijk?) gesloten hield. Een persoonlijke, intieme openbaring. Leegte werd ruimte. Dood doet leven.
Ik zou nu kunnen afsluiten met ‘Het ga je goed Larsson, maar hij wilde niets van onlinedingen weten (geef ‘m eens ongelijk!) dus hij zal dat toch niet lezen.
* Dit zijn begrippen uit IFS, Internal Family SYstems. Ik heb deze methodiek volledig geïntegreerd in mijn doen en laten, in mijn leven. En de workshop Zachter naar Jezelf die ik geregeld geef, gaat hier over.