Herinneringen van een hand
Kortgeleden zat een vrouw bij mij voor een sessie en op een gegeven moment kwam het hoge woord eruit. Aanraking. Ze vertelde me hoe zij aanraking uit de weg ging en er tegelijk zo’n behoefte aan had, maar dit niet toe kon laten. Te spannend. Te veel niet-zulke-fijne ervaringen.
Over deze sessie zal ik hier nu niet iets schrijven. Maar wel over een zin, of eigenlijk is het een halve zin, die toen ineens bij me opkwam: de herinneringen van een hand. Na de sessie was ik die halve zin vergeten. Totdat hij vandaag weer oppopte.
Eigenlijk zitten er vele handen in een hand. En bekeken vanuit IFS, zou je best kunnen zeggen dat verschillende delen in ons ook handen kunnen hebben, elk met hun eigen herinneringen. Mooie, vervelende, onderdrukte, weggestopte, levendige…
De hand die vastpakt. De hand die vastklampt. De hand die gestreeld wordt. De hand die streelt. De hand die een tik heeft gekregen. De hand die creëert. De hand die ongeduldig is. De hand die zich opent. De hand die zich sluit. De hand die uitzwaait. De hand die afstand houdt. De hand die loslaat. De hand die aarzelt. De hand die onderzoekt.
De hand die koestert. De hand die graaft. De hand die zwijgt. De hand die beschermt. De hand die weigert. De hand die trilt. De hand die blokkeert. De hand die uitreikt. De hand die wenkt. De hand die verlangt. De hand die zich niet beseft hoeveel herinneringen hij in zich draagt en onbewust nog steeds reageert vanuit al deze herinneringen…
En dat is alleen nog maar een hand. Hoeveel herinneringen, bewust en onbewust, passen er in een lichaam… In een lichaamscel… Herinneringen die kunnen teruggaan tot… je vroegste jeugd, je conceptie, voorbije generaties…
Daarom is een lichaamsgeoriënteerde benadering essentieel in het werken met mensen. Trauma, gehechtheid… heling begint in het lichaam, in contact. Psychologie volgt fysiologie. Dat denkende hoofd, ook belangrijk, absoluut, maar dat komt later wel.