Over kattengrit en lichaamswerk…
Sinds deze maand wonen er twee broertjes bij mij in huis. Twee katertjes, geboren uit een zwangere poes die we hebben gered van Kreta. Met tien weken waren ze echt toe om het nest te verlaten en bij mij was hun nieuwe thuis al een week of twee klaar voor hun komst. Kattenbak, voerbakjes, brokjes, natvoer, speeltjes, slaapplekjes…
Daags voordat ik ze kwam halen, schoot me iets te binnen. Kattengrit! De kattenbak stond dan al wel twee weken te wachten, maar ik had nog geen grit gekocht. Ik merkte dat een kritisch deel even de kop opstak met zoiets als “Hoe kun je nou zo dom zijn om dát te vergeten.” Maar dat deel kon ik vrij snel relaxt krijgen door er even doorheen te voelen en dat deel te vragen of het klopte dat ik er nog steeds op tijd aan had gedacht. Het kritische deel vond dat eigenlijk ook wel en ontspande meteen.
Op naar de dierenwinkel. De keuze is reuze, de geur in de winkel niet en uiteindelijk koos ik op goed geluk een grote zak grit die me overtuigde. Ik nam de zware zak onder m’n arm, rekende af en liep terug naar mijn auto. Een misselijk gevoel had zich ondertussen aangediend. Vreemd. De geur in dierenwinkels vind ik niet prettig, maar om er echt misselijk van te worden… dat ook weer niet.
Ik deed de achterklep van mijn auto open, legde de zak in de auto en bleef daar nog even staan om de misselijkheid aandacht te geven en echt te voelen. Uit het niets (nou ja, uit mijn lichaam en emotionele brein) kwam er een oude herinnering naar boven.
In mijn studententijd had ik ook twee katten. Het was een tijd van altijd geld te kort. We vulden het financiële gat altijd met een girobetaalkaart die we verzilverden bij een servicekassa in de V&D. Waardoor het ene gat was gedicht er meteen weer een nieuw gat ontstond. Niet fijn.
Een zak kattengrit kopen voelde ooit als een rib uit m’n lijf. Een noodzakelijk kwaad. Geld dat je natuurlijk wel moest uitgeven voor de katten maar eigenlijk niet had. Een akelig gevoel, alsof je klem zat. Opeens werd me duidelijk waar mijn misselijkheid vandaan kwam. Mijn financiële situatie was inmiddels niet meer te vergelijken met 30 jaar geleden, maar het lichaam kent geen tijd en reageerde nog net zo als destijds. Wow…
Ik gaf het aandacht en besloot ‘in overleg’ om de week erna meteen nog een zak te kopen, hoewel de net gekochte zak nog lang niet leeg is. Een actie met bewuste aandacht voor alle fysieke ervaringen die beschermers en bannelingen me duidelijk zouden maken in de aanloop naar het kopen, het werkelijke kopen en het moment erna. Onder liefdevolle regie van mijn Self.
En dat werkte. Dezelfde delen hadden er nu zelfs lol in om ‘zomaar geld te mogen uitgeven’. Ik ben benieuwd hoe ze reageren als de tweede zak bijna leeg is en er een derde nodig is. Ik heb zo’n vermoeden dat ze zich daar niet meer zo druk over zullen maken.
Dit is weer zo’n praktisch voorbeeld hoe mooi je IFS (Internal Family Systems) en lichaams-georiënteerd werken kunt combineren om grote en kleine impactvolle ervaringen te overschrijven en te helen. Als je hier mee over wilt weten en het zelf wilt ervaren, dan biedt mijn weekendworkshop ‘Zachter naar Jezelf’ daarvoor een mooie gelegenheid.