Een een helende beweging door een verrassende wending...
Hoe kom je uit die slopende, vicieuze cirkel van malende gedachten? Ook al is het maar even. Hoe kom je in contact met beschermende delen die ervan overtuigd zijn dat je niet goed genoeg bent? Die deuren meteen op slot zetten zodra gepresteerd moet worden? Die de weg naar ‘voelen’ uit voorzorg blokkeren, omdat die weg geplaveid ligt met teleurstellingen uit een ver verleden…
In deze sessie geeft mijn cliënt aan dat hij zijn lijf meer wil ervaren en dit kunnen observeren. Zodat, met voldoende SELF-energie, de deuren van ‘Head Quarters’ weer opengaan. Al is het eerst maar op een kiertje. Een kanskiertje noem ik dat.
Hij is al vaker gekomen en vandaag stel ik hem voor om met krijt te werken. Begin gewoon maar en wees nieuwsgierig waar je handen naartoe willen bewegen. De cliënt ‘weet’ dat creativiteit bij hem hoort, maar voelt dat dit er ooit is ‘uitgeramd’, zoals hij het zelf verwoordt. En hij begint.
Als hij na 20 minuten klaar is, reflecteren we op het proces en het beeld; zie hieronder. Hij vertelt dat hij zomaar gestart is; er ontstond een vorm die hij verder heeft ingevuld met andere lijnen. Hij ziet ‘chaos’, ik zie ‘beweging’. Hij heeft associaties bij het beeld en ik vraag of ik mag delen wat het bij mij oproept.
(50 x 65 cm.)
Ik zie hersenen waarin van alles beweegt en rondgaat. Heel organisch en op een bepaalde manier doordacht. Het valt me op dat de vorm niet geheel gesloten is; onderin zit een kleine opening, een uitgang. Zou dit het kiertje zijn om uit de maalstroom van gedachten te komen? Ja, nu ziet hij het ook.
Dan zeg ik: stel, je zou nog een tekening maken met de intentie om het tegenovergestelde te doen, zou je dat willen? Dat wil hij wel. Ik geef hem een nieuw vel en constateer meteen een verandering. Dit keer houdt hij het papier staand en zelf staat hij ook. Tijdens de eerste tekening zat hij en was het papier liggend.
Dit keer is hij na vijf minuten klaar. We reflecteren weer en vergelijken beide processen en beelden. Hij schrikt van het tweede beeld en vindt het ook mooi. “Nog nooit eerder heb ik zoiets gedaan.” De ‘zomaar’ gekozen kleuren zijn nu zwaarder, de lijnen steviger en minder organisch. En zo benoemen we nog wat.
(65 x 50 cm.)
Dan gebeurt er iets. Opeens voelt mijn cliënt hoe lijf, armen en handen beginnen te trillen, licht te shaken. Ik zeg hem bij dit trillen te blijven. Blijf het rustig observeren, het is oké, je doet het goed. Voel dat je dit kunt handlen. En dat lukt hem.
Zijn lichaam kwam spontaan in een trauma-release modus. Iets van de ingehouden energie van lang geleden kwam nu ‘als vanzelf’ los en kon eruit. Tijdens het tekenen vertrouwden zijn beschermers zijn SELF. Het tekenen gaf plezier en werd een veilig verkennen van lichaamssensaties. Zonder kritisch manager-deel die had geleerd bij voorbaat op de rem te trappen.
Mijn cliënt bedankt de delen die zich aandienden en rondt het proces in zijn eigen tempo af. Een prachtige ervaring en veelbelovend begin van een volgende stap.