En toen was ze er eindelijk! Alive and kicking!
Ik zou voor de derde keer opa worden. Mijn oudste dochter zou haar tweede kindje krijgen. En hoewel ‘de uitgerekende datum’ niet alles zegt, ging mijn systeem drie weken van tevoren op aan. Een gezonde onrust in het lijf, die je vanuit je bovenkamer af en toe even kunt negeren, maar die zich niet laat wegzetten en dag en nacht voelbaar is.
Bijna zes weken geleden: ik brand nu elke nacht een waxinelichtje. Net zoals bij mijn eerste en tweede kleinkind. Het kaarsje staat voor mijn slaapkamerraam van waaruit je bij helder weer de vuurtorenlichten van Vlieland en Terschelling en soms van Texel langs ziet zoeven in een donkere, open space vol sterren. Ik stel me voor dat vanuit die space het zieltje van de kleine door het lichtje voor mijn raam een beetje geleid wordt in welke richting het kan gaan.
Misschien flauwekul of bijgeloof. Of juist afstemming op het grotere, wie zal het zeggen. Maar in ieder geval is het een teken van WELKOM. Je bent zo welkom lieve kleine frummel! We gunnen je een prachtig leven waarin je vooral te allen tijde jezelf mag blijven.
De uitgerekende datum verstrijkt. Dagen gaan voorbij. Dagen vormen een week. Eén week wordt twee weken. Mijn dochter blijft er relaxt onder, wat een prestatie! En opa besluit uiteindelijk om ter ontspanning met z’n lief naar de sauna te gaan. Wel af en toe checken of er al nieuws is natuurlijk.
Achteraf gezien kwam het nieuws van boven. We zijn aan het afkoelen van een rondje sauna als twee ooievaars overvliegen. Ze cirkelen even boven ons, maken twee rondjes en vliegen dan weg, noordwaarts. Tja, wat moet je daar nou van denken. Maar dat bleek wel het moment te zijn geweest waarop het ‘verderop’ was begonnen. Mijn telefoon bleek in het saunacomplex geen bereik te hebben gehad, pas in de avond druppelden de berichtjes van eerder die dag binnen.
En toen was ze er! Ik zie het meisje, zo mooi. Doordat ze lekker haar tijd heeft genomen, heeft ze flink wat reserves opgedaan. Een superstart, en tegelijk is het nog zo’n kwetsbaar en volledig afhankelijk.
En ik voel weer in al mijn cellen hoe belangrijk het is dat ouders weten hoe ze fysiek, emotioneel en sociaal optimaal kunnen afstemmen op hun kindje; hun baby, dreumes, peuter, kleuter en op daar waar deze kleintjes zijn in hun eigen, unieke ontwikkeling. En hoe die ontwikkeling kan verlopen als er geen of haperende afstemming is. Gelukkig zit dit in het gezinnetje van dit frummeltje wel goed, met een liefhebbende moeder en vader en nog zo’n lief meisje, die nu Grote Zus is geworden.
Ondertussen broedt bij mij het idee om weer de workshop over de preverbale wereld van baby’s en kindjes te geven. Voor kersverse ouders, opa’s en oma’s die openstaan voor méér, kinderopvang, bso’s, verloskundepraktijken en zo meer. Dus denk je, dat lijkt me wel iets of ik ken mensen en professionals die hier misschien voor open staan, neem dan even contact op.